Waris Dirie: Το Λουλούδι της Ερήμου ...η ιστορία μιας ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Waris Dirie (واريس ديري‎): στα σομαλικά σημαίνει «λουλούδι της ερήμου». Πίσω από αυτό το λουλούδι κρύβεται μια ιστορία και ένα θαύμα. 

Μοντέλο, συγγραφέας, ηθοποιός και ακτιβίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η μητέρα της, της έδωσε το όνομα Waris, που στα σομαλικά σημαίνει «λουλούδι της ερήμου». Πίσω από αυτό το λουλούδι κρύβεται μια ιστορία και ένα θαύμα. Για μεγάλες περιόδους, μήνες ολόκληρους, που στην αφρικανική γη δεν πέφτει βροχή, λίγα πράγματα καταφέρνουν να επιβιώσουν. Με τις πρώτες, όμως, σταγόνες, το όμορφο πορτοκαλοκίτρινο λουλουδάκι, ξεπετιέται σαν θαύμα της φύσης, καλωσορίζοντας τη ζωή στην έρημο και γιατί όχι, την ελπίδα.

Έτσι, και η Waris. Ένα λουλούδι που γεννήθηκε σε ακατάλληλο έδαφος, όμως κατάφερε να ανθίσει. Μια ιστορία, που μοιάζει με παραμύθι, που, όμως, στον ίδιο τον ήρωα κόστισε πολλά για να φτάσει στο happy end. Η τελευταία της ταινία, με τίτλο «Το λουλούδι της ερήμου», από το ομώνυμο Best Seller, περιγράφει την ιστορία της ζωής της και έχει συγκινήσει πολλούς θεατές.

Τα παιδικά χρόνια 

Η Waris Dirie, γεννήθηκε το 1965, στη Σομαλία. Η καταγωγή της προέρχεται από μια παραδοσιακή οικογένεια νομάδων της σομαλικής ερήμου. Η μητέρα της καταγόταν από πλούσια οικογένεια με δύναμη, ενώ αντίθετα ο πατέρας της περιπλανιόταν από μικρός στην έρημο. Έφυγαν μακριά και παντρεύτηκαν, χωρίς την συγκατάθεση της οικογένειάς της όταν ήταν 16 ετών. Η ίδια η Waris έχει πει πως οι γονείς της ήταν όμορφοι άνθρωποι. Ο πατέρας της ψιλόλιγνος και αρρενωπός και η μητέρα της όμορφη, με απαλό δέρμα και πρόσωπο σαν γλυπτό του Μοντιλιάνι (Modigliani).

Σαν παιδί, τα παιχνίδια της ήταν η ίδια η φύση, με τις μυρωδιές, τα τοπία, τους ήχους και τα ζώα. Ήταν οι λίγες στιγμές που ένιωθε ελεύθερη και ευτυχισμένη και που δυστυχώς κράτησαν λίγο. Σύντομα η ζωή της έδειξε το σκληρό της πρόσωπο. Στα πέντε της χρόνια άκουσε πως θα γινόταν «γυναίκα». Το τι σήμαινε αυτό και ποιες ήταν οι προϋποθέσεις, φυσικά, δεν μπορούσε να σκεφτεί με το παιδικό μυαλό της.

Σαν γυναίκα της Αφρικής έπρεπε να μάθει πως η περισσότερη δουλειά βγαίνει από τις γυναίκες. Καθημερινά το ξύπνημα γινόταν με την ανατολή του ήλιου και ξεκινούσε η δουλειά, με την φροντίδα των ζώων και ότι άλλο ήταν αναγκαίο να γίνει. Όπως όλοι στην οικογένεια, ούτε και η Waris γνώριζε πόσων χρονών ήταν. Μπορούσε μόνο να μαντέψει. Ο δικός τους τρόπος να μετρούν το χρόνο ήταν με τις εποχές, τον ήλιο, τη βροχή και το φως της ημέρας.

Μια καλύβα ήταν το καταφύγιό τους από τον καυτό μεσημεριανό ήλιο, καθώς και το μέρος όπου αποθήκευαν το γάλα. Τις νύχτες μαζί με τα άλλα παιδιά ξάπλωναν κάτω από τα αστέρια και τα έπαιρνε ο ύπνος αγκαλιασμένα.

«Γυναίκα» στα 5

Η Waris μεγάλωνε ακούγοντας πάντα πως δεν υπάρχει κανένα μέλλον, καμιά ζωή για μια ανύπαντρη γυναίκα. Για κάθε μάνα, λοιπόν, ήταν καθήκον να εξασφαλίσει έναν σύζυγο για την κόρη της. Όπως όλα τα κορίτσια στη Σομαλία, έτσι και η μικρή Waris έπρεπε να έρθει αντιμέτωπη με την αποτρόπαιη διαδικασία της γυναικείας περιτομής (κλειτοριδεκτομή) αν ήθελε να θεωρείται ηθική και καλή μελλοντική σύζυγος. Οι λεπτομέρειες της πράξης αυτής δεν εξηγούνται ποτέ στα κορίτσια. Παραμένουν μυστήριο μέχρι την τελευταία στιγμή. Το μόνο που ξέρουν, μέσα στην άγνοιά τους, είναι πως κάτι σημαντικό θα γίνει την ώρα εκείνη.

Η κλειτορίδα, για την φυλή της, είναι μίασμα, η πηγή του κακού, το κομμάτι που μολύνει το σώμα και οι γυναίκες έπρεπε να ξεφορτωθούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα από πάνω τους. Γι? αυτό δεν είναι παράξενο που περιμένουν ανυπόμονα να συμβεί. Έτσι και η Waris ρωτούσε συχνά τη μητέρα της, πότε επιτέλους θα γίνει «γυναίκα», αφού άκουγε συνεχώς πως ήταν κάτι τιμητικό και χωρίς αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να παντρευτεί. Στην αρχή η πράξη γινόταν στο ξεκίνημα της εφηβικής ηλικίας, όμως με τα χρόνια γινόταν σε όλο και νεαρότερα κορίτσια.

Η Waris ήταν μόλις 5 ετών. Δεν θα ξεχάσει ποτέ όσα διαδραματίστηκαν εκείνο το πρωινό, που ο ήλιος δεν είχε ακόμα ανατείλει και νυσταγμένη ακόμα, έπιασε τη μητέρα της από το χέρι και ξεκίνησαν να συναντήσουν την τσιγγάνα, η οποία πληρωνόταν ειδικά για αυτή τη δουλειά. Μια ψυχρή επαγγελματίας, όπως έχει αποτυπωθεί στη μνήμη της Waris, που μάλιστα αμειβόταν πολύ καλά για το? «λειτούργημά» της.

Καθισμένη σε μια πέτρα, με τη μητέρα της να της κρατά τα χέρια από πίσω και να της ψιθυρίζει: «Προσπάθησε να είσαι καλό παιδί, αγάπη μου. Να είσαι γενναία! καν'το για τη μαμά και θα περάσει γρήγορα». Μετά από αυτά τα λόγια, οι εικόνες και τα συναισθήματα, που της έχουν μείνει είναι πόνος, φόβος, αίμα, το σκοτεινό βλέμμα της τσιγγάνας, οι προσευχές στο Θεό να τελειώσει το μαρτύριο. Στο τέλος δεν άντεξε και λιποθύμησε. Μια μικρή λύτρωση, απάντηση στις προσευχές της.

Η μητέρα της και η μεγαλύτερη αδελφή της, την έβαλαν κάτω από τη σκιά ενός θάμνου και ετοίμασαν, όπως υπαγορεύει η παράδοσή τους, μια μικρή καλύβα, ένα καταφύγιο, για να ξεκουραστεί και να ανακτήσει τις δυνάμεις τις, για τις εβδομάδες που θα ακολουθούσαν.

Η πληγή της Waris ήταν ραμμένη με μια λευκή κλωστή και το μόνο που είχε αφήσει η τσιγγάνα ήταν μια μικρή οπή, ίσα - ίσα για τις καθημερινές φυσικές τις λειτουργίες. Τις υπόλοιπες μέρες ήταν σχεδόν αναίσθητη και ανέβασε υψηλό πυρετό. Η μητέρα της ήταν στο πλάι της, για να την φροντίζει. Υποφέροντας από τους πόνους και τη σοκαριστική εμπειρία, βασάνιζε το μυαλό της ένα μεγάλο γιατί. Για ποιο λόγο να περάσει όλο αυτό; Ήταν μόνο ένα παιδί. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλά κορίτσια, έχουν χάσει τη ζωή τους από την αιμορραγία, το σοκ, από τέτανο ή άλλες μολύνσεις. Η επιβίωση της Waris, σε εκείνες τις άθλιες συνθήκες, ήταν η τύχη μέσα στην ατυχία της. 

Πρόταση γάμου, στα 13

Η Waris κατάφερε να επιβιώσει, αλλά δεν θα ξεχνούσε ποτέ. Λίγα χρόνια αργότερα θα αντιμετώπιζε ακόμα ένα παράλογο έθιμο της φυλής της και θα μάθαινε, πως σαν γυναίκα δεν μπορεί να παίρνει αποφάσεις, ακόμα και αν πρόκειται για αυτόν που θα παντρευτεί και το πότε.

Στα 13 της χρόνια ο πατέρας της, της σύστησε τον μελλοντικό της σύζυγο, έναν κύριο γύρω στα 60, με άσπρα μαλλιά, που πρόσφερε πέντε καμήλες για να την παντρευτεί. Θυμάται χαρακτηριστικά τον πατέρα της να το λέει γεμάτος καμάρι. Ο όρος «παιδεραστία» στη Σομαλία είναι άγνωστη λέξη.

Εκείνη τη στιγμή, η Waris είδε όλη της τη ζωή στο πλευρό του ηλικιωμένου συζύγου να περνά μπροστά από τα μάτια της και για πρώτη φορά αποφάσισε για τον εαυτό της πως αυτή η ζωή δεν ήταν αυτή που ήθελε να ζήσει. Πήγε στη μητέρα της όταν όλοι είχαν πέσει για ύπνο και της ανακοίνωσε πως θα φύγει, όπως είχε κάνει και η Aman, η μεγαλύτερη αδελφή της. Θα πήγαινε να την βρει στο Mogadishu.

Στην αρχή η μητέρα της ήταν ανένδοτη. Όμως, αργότερα, τη νύχτα, όταν η Waris απογοητευμένη έπεσε να κοιμηθεί, ήρθε και γονάτισε αθόρυβα πλάι της και την ξύπνησε τρυπώντας την ελαφρά στο χέρι. «Πήγαινε, πήγαινε προτού ξυπνήσει», ψιθύρισε μαλακά στο αυτί της. Κοίταξε την μητέρα της, προσπαθώντας να αποτυπώσει όσο μπορούσε καλύτερα το πρόσωπό της στη μνήμη της. Ήθελε να φανεί δυνατή, αλλά δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Την αγκάλιασε σφιχτά. Τα τελευταία της λόγια: «Θα είσαι μια χαρά. Να προσέχεις πολύ, μόνο. Και σε παρακαλώ, ένα πράγμα? μην με ξεχάσεις». Δεν θα την ξεχνούσε ποτέ.

Ταξίδι για μια νέα ζωή

Ξυπόλυτη, τυλιγμένη με ένα σάλι, ξεκίνησε μέσα στη νύχτα το ταξίδι για την ελευθερία. Στο δρόμο, όταν το φως της ημέρας άρχισε να ξεπροβάλει κατάλαβε πως ο πατέρας της, την ακολουθούσε, από τα αποτυπώματα που είχε αφήσει. Μετά από ένα εξαντλητικό κυνηγητό, κατάφερε να ξεφύγει. Περπατούσε μερόνυχτα μέσα στην έρημο, πεινασμένη, διψασμένη και κινδυνεύοντας. Τα πόδια της είχαν ματώσει και ο φόβος δεν έλειπε ποτέ.

Μια μέρα, ενώ κοιμόταν κάτω από ένα δέντρο, ένας θόρυβος την ξύπνησε. Άνοιξε τα μάτια της αντικρίζοντας ένα λιοντάρι. Προσπάθησε να σταθεί στα πόδια της, αλλά ήταν αδύναμη. Κατρακύλησε πίσω από το δέντρο, αβοήθητη, νιώθοντας πως το μακρύ της ταξίδι πέρα από την έρημο είχε τελειώσει εκεί. Ξαφνικά, ο φόβος που ένιωθε εξαφανίστηκε και ένιωσε έτοιμη να πεθάνει. «Έλα να με πάρεις», είπε στο λιοντάρι. «Είμαι έτοιμη»! Το ζώο, όμως, έκανε μερικές βόλτες γύρω της, γύρισε σε άλλη κατεύθυνση και έφυγε μακριά. Ίσως, όπως λέει η ίδια, να κατάλαβε πως δεν άξιζε, αφού ήταν πολύ αδύνατη, για να ικανοποιήσει την πείνα του.

Εκείνη τη στιγμή, η Waris, κατάλαβε ότι ο Θεός προγραμμάτιζε κάτι άλλο για εκείνη. Κάποιος λόγος υπήρχε που την κρατούσε ζωντανή. «Ποιος να είναι αυτός;» ρώτησε και στραμμένη στον Θεό είπε: «Δείξε μου τον δρόμο».

Αρκετές εβδομάδες μετά, έφτασε στο Mogadishu. Εκεί βρήκε τις ξαδέρφες της, οι οποίες την περιποιήθηκαν και της έδωσαν χρήματα για να συνεχίσει το ταξίδι της. Με τις κατάλληλες οδηγίες, έφτασε στην γειτονιά της Aman. Εκείνη και ο σύζυγός της την φιλοξένησαν στο μικρό τους σπίτι, μόλις δύο δωματίων, για όσο εκείνη ήθελε. Η Waris βοηθούσε στο σπίτι, έκανε τα ψώνια και όταν η Aman γέννησε το πρώτο της παιδί, βοηθούσε και στην φροντίδα του.

Αργότερα, πήγε να μείνει στην θεία της, Sahru. Κι εκεί ασχολήθηκε με τις δουλειές τους σπιτιού. Όλον αυτό τον καιρό είχε συνεχώς την έννοια της μητέρας της, που κουραζόταν και είχε μείνει χωρίς βοήθεια. Έτσι αποφάσισε να βρει μια δουλειά. Δούλεψε σε μια οικοδομή, για ένα μήνα, κουβαλώντας άμμο και κατάφερε να μαζέψει 60 δολάρια, τα οποία θα έστελνε στη μητέρα της. Μια μέρα, έμαθε πως μια άλλη της θεια, επίσης, αδελφή της μητέρας της, η Maruim, παντρεύτηκε τον Mohammed Chama Farah, πρεσβευτή της Σομαλίας στο Λονδίνο.

Εκείνος έψαχνε να βρει έναν υπηρέτη, πριν αρχίσει την τετραετή διπλωματική του θητεία. Η Waris, είδε μια μεγάλη ευκαιρία μπροστά της και έτσι ρώτησε τη θεία της αν θα μπορούσε να γίνει εκείνη το πρόσωπο αυτό. Η απάντηση ήταν πως ναι. Την άλλη μέρα κιόλας θα έφευγε για Λονδίνο. Δεν ήξερε που είναι το Λονδίνο. Ήξερε μόνο πως είναι κάπου μακριά και πως εκεί ήθελε να βρεθεί κι εκείνη. Μακριά! Ο ενθουσιασμός της δεν περιγραφόταν. Τώρα θα ξεκινούσε το πραγματικά μεγάλο ταξίδι της.

Όσο για την κλειτορδεκτομή, η Waris αντιμετώπιζε προβλήματα καθημερινά. Η λύση ήρθε την περίοδο εκείνη, όταν αποφάσισε να απευθυνθεί σε έναν πολύ καλό γιατρό και να κάνει την απαραίτητη εγχείριση. Πως ένιωσε μετά από αυτό; Ελεύθερη. Το καλοκαίρι του 1983, όταν ήταν 16, η αδελφή του θείου της πέθανε και η μικρή της κόρη, πήγε να μείνει μαζί τους. Από τότε μέσα στα καθήκοντα της προστέθηκε και το να πηγαίνει την μικρή κάθε πρωί στο σχολείο.

Ένα από αυτά τα πρωινά, όπως περπατούσαν, η Waris είδε έναν άγνωστο άντρα, γύρω στα 40, να την κοιτάζει. Πήγαινε κι εκείνος την κόρη του στο σχολείο. Δεν προσπάθησε καθόλου να κρύψει ότι την κοιτούσε. Την πλησίασε και άρχισε να της μιλάει, όμως, εκείνη δεν καταλάβαινε καθόλου αγγλικά και έτρεξε σπίτι τρομαγμένη. Από τότε, κάθε φορά που τον έβλεπε, εκείνος απλά χαμογελούσε ευγενικά. Μια μέρα της έδωσε μια κάρτα. Έδειξε την κάρτα σε μια από τις κόρες της θείας της. Της εξήγησαν ότι έλεγε πως ήταν φωτογράφος. Μια μικρή φωνή μέσα της, έλεγε να μην το αφήσει.

Όταν ο θείος της πλησίαζε προς το τέλος της θητείας του ανακοίνωσε στην οικογένεια, ότι θα επέστρεφαν πίσω, στην Σομαλία. Η Waris κάθε άλλο παρά χαρούμενη ήταν με τα νέα. Ήθελε να γυρίσει σπίτι, με χρήματα και επιτυχημένη. Το μόνο που είχε καταφέρει να εξοικονομήσει μέχρι στιγμής ήταν η πενιχρή αμοιβή από τις υπηρεσίες της. Ονειρευόταν να βγάλει αρκετά χρήματα, ώστε να αγοράσει ένα σπίτι στη μητέρα της. Δεν ήξερε πως και αν θα τα καταφέρει, αλλά είχε πίστη.

Ενώ, ο θείος της, Mohammed, υπενθύμιζε πάντα την ημερομηνία που θα έφευγαν, η Waris βρήκε τον τρόπο να μείνει. Σφράγισε το διαβατήριό της σε μια πλαστική σακούλα, το έθαψε στον κήπο και είπε ότι το έχασε και δεν μπορούσε να το βρει πουθενά. Σκέφτηκε πως αν δεν είχε ένα διαβατήριο, δεν θα μπορούσαν να την πάρουν πίσω. Ο θείος της, κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά, όμως την άφησε να κάνει αυτό που ήθελε. Η Waris μετά από πολύ καιρό ένιωσε ξανά ένα αίσθημα πανικού και φόβου. Είχε μείνει μόνη σε μια άγνωστη πόλη, όμως ήταν η απόφασή της και έπρεπε να τα βγάλει πέρα. Χαμογέλασε, πήρε το μικρό της βαλιτσάκι, ξέθαψε το διαβατήριό της και ξεκίνησε από την αρχή.

Waris, το μοντέλο

Γνώρισε τυχαία την Halwu, συμπατριώτισσα της, η οποία της βρήκε κάπου να μείνει και την βοήθησε να την δεχτούν ως υπάλληλο στα McDonald's. Παράλληλα, ξεκίνησε, δωρεάν μαθήματα αγγλικών. Για πρώτη φορά έκανε κάτι για τον εαυτό της, πέρα από τη δουλειά. Η Halwu την έπαιρνε μαζί της στα nightclubs, όπου όλοι έμοιαζαν να την γνωρίζουν. Η Waris προσπάθησε να γίνει φιλική, να μιλάει με τον κόσμο και να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα της ζωής της, η οποία σύντομα θα άλλαζε δραστικά.

Ένα απόγευμα, γυρνώντας από τη δουλειά, πήγε στο δωμάτιο της HalwuI για να της δείξει την κάρτα εκείνου του φωτογράφου. Της εξήγησε την ιστορία, λέγοντάς της πως ακόμα δεν είχε καταλάβει, τι μπορεί να την ήθελε. «Γιατί, λοιπόν, δεν του τηλεφωνείς για να τον ρωτήσεις», της είπε η φίλη της. Την επόμενη μέρα η Waris βρέθηκε στο Mike Goss's studio, χωρίς να ξέρει τι να περιμένει. Όταν άνοιξε την πόρτα αντίκρισε γύρω της αφίσες με όμορφες γυναίκες και ένιωσε πως αυτή μπορεί να ήταν μια μεγάλη ευκαιρία.

Ο Mike, ο φωτογράφος, εμφανίστηκε. Της εξήγησε πως από τότε που την είδε, ήθελε να την φωτογραφήσει. Δύο μέρες μετά, η Waris επέστρεψε στο studio για την πρώτη της φωτογράφιση. Δεν μπορούσε να αναγνωρίσει τον εαυτό της στις φωτογραφίες. Εκεί ήταν η Waris, το μοντέλο. Μια άλλη.

Λίγο αργότερα, ξεκίνησε τα πρώτα της casting. Μετά την φωτογράφισή της για το Pirelli calendar, άρχισε η ανοδική πορεία της καριέρας της. 

Δούλεψε σε Παρίσι, Μιλάνο, Νέα Υόρκη και έβγαλε περισσότερα χρήματα από κάθε άλλη φορά. Εμφανίστηκε σε διαφημιστικά, για καλλυντικά, κοσμήματα και αρώματα και σε μεγάλα περιοδικά μόδας, όπως τα Elle, Glamour, Italian, British και American Vogue.

Ποτέ δεν την ξέχασε

Το 1995, το BBC πρότεινε στην Waris να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για την ζωή της σαν μοντέλο. Εκείνη είπε στον σκηνοθέτη ότι θα δεχόταν, αν εκείνος την πήγαινε πίσω στη Σομαλία και την βοηθούσε να βρει τη μητέρα της. Έτσι κι έγινε. Ξεκίνησε μεγάλη έρευνα του BBC στην Αφρική και ξαφνικά, γυναίκες από διάφορα σημεία της ερήμου, ισχυρίζονταν πως ήταν η μητέρα της. Καμιά δεν ήταν. Η μόνη λύση ήταν ένα μυστικό, μια λέξη κλειδί την οποία μόνο η μητέρα της θα μπορούσε να γνωρίζει. Η λέξη αυτή ήταν «Avdohol», το χαϊδευτικό που της είχε δώσει όταν ήταν ακόμα μικρή και σήμαινε μικρό στοματάκι.

Τελικά, η Waris επέστρεψε στα πάτρια εδάφη, όπου ένας παλιός φίλος του πατέρα της, τη βρήκε και την οδήγησε στη μητέρα της. Μάνα και κόρη, μετά από χρόνια ήταν ξανά μαζί. Δεν σταμάτησαν τις αγκαλιές, τα φιλιά και την κουβέντα. Η Waris συνάντησε και τον μικρό της αδελφό. Είχε αφήσει πίσω τις δύσκολες μέρες. Τώρα είχε μόνο χαρά. 

Οι άντρες της ζωής της 

Επιστροφή στην καθημερινότητα με την καριέρα της να έχει πια απογειωθεί. Δουλειές με μεγάλους φωτογράφους, εμφανίσεις σε ταινίες, όπως στο πλευρό του Timothy Dalton ως Bond girl και μουσικά videos. Όμως, κάτι έλειπε από τη ζωή της. Αυτό το «κάτι», βρήκε ένα βράδυ στα τέλη του 1995, σε ένα μικρό jazz club στη Νέα Υόρκη. Ένας ντροπαλός ντράμερ με μαλλί άφρο, που άκουγε στο όνομα Dana Murray. Από την πρώτη στιγμή η Waris κατάλαβε πως αυτός ήταν ο άντρας της ζωής της. Εξομολογείται ότι για πρώτη φορά στη ζωή της, ήθελε πραγματικά έναν άντρα. Ερωτεύτηκαν και αποφάσισαν να ζήσουν για πάντα μαζί. 

Τον Ιούνιο του 1997, ήρθε στον κόσμο ο γιος τους, Aleeke, που στη γλώσσα της σημαίνει δυνατό λιοντάρι και, όπως λέει, είναι τα πάντα για εκείνη. Η γέννηση του γιου της την έκανε να δει πως, τελικά, η ζωή είναι δώρο.

Ο αγώνας της 

Από εκείνη τη στιγμή η Waris κατάλαβε πολλά πράγματα για τον κόσμο από τον οποίο προέρχεται. Ο κύκλος της γυναικείας της φύσης, που πρόωρα άρχισε από την περιτομή της στην ηλικία των 5 και ολοκληρώθηκε με τη γέννηση του μωρού της γύρω στα 30, την έκανε να νιώσει ακόμα περισσότερο σεβασμό για την μητέρα της και όλες τις γυναίκες της φυλής της. Κατάλαβε πόση δύναμη κρύβουν μέσα τους. Όταν μικρά κορίτσια δουλεύουν σκληρά, ενώ πεθαίνουν από τους πόνους της περιόδου τους, λόγω της περιτομής, τις έγκυες που τρέχουν να εξασφαλίσουν τρόφιμα για τα υπόλοιπα παιδιά τους, τις άθλιες συνθήκες στις οποίες γεννούν, το πόσες γυναίκες στην Αφρική ζουν τις ζωές τους μέσα στον πόνο, χωρίς να μιλούν. Αυτή είναι η μόνη εικόνα που έχουν για τη ζωή.

Κάποιος έπρεπε να μιλήσει δυνατά για λογαριασμό όλων αυτών των γυναικών. Η Waris ένιωσε πως ήταν γραφτό να το κάνει εκείνη και να τις βοηθήσει. Μίλησε σε μεγάλα περιοδικά, εκπομπές, ακόμα και σχολεία, για το θέμα, που πολύς κόσμος αγνοούσε. Το 1997 το Ταμείο Ηνωμένων Εθνών για τον πληθυσμού την προσκάλεσε στον αγώνα ενάντια στη γυναικεία περιτομή, ή αλλιώς, το θηλυκό γεννητικό ακρωτηριασμό, όπως αποκαλείται συχνά. Η ίδια δέχτηκε με μεγάλη περηφάνια και έγινε πρέσβειρα των Η.Ε. Την ίδια χρονιά εγκατέλειψε την καριέρα της ως μοντέλο.

Πολλοί φίλοι της, εκφράζουν την ανησυχία τους, ότι κάποιος φανατικός υποστηρικτής θα μπορούσε να προσπαθήσει να την σκοτώσει, αφού πολλοί φανατικοί οπαδοί θεωρούν τη διαδικασία, ιερή πρακτική, αν και αυτό δεν αναφέρεται σε κανένα ιερό βιβλίο. Πράγματι, τον Μάρτιο του 2004, η Waris δέχτηκε επίθεση στο σπίτι της στη Βιέννη από έναν 26χρονο Πορτογάλο, που την καταδίωκε σε ολόκληρη την Ευρώπη, αποκτώντας τελικά πρόσβαση στο διαμέρισμά της από το παράθυρο ενός γείτονα. Εκείνη υπέστη ευτυχώς μόνο έναν μικροτραυματισμό όταν την έριξε με δύναμη στο πάτωμα. Ο νεαρός συνελήφθη και αποκαλύφθηκε ότι έξι μήνες νωρίτερα την είχε ξανασυναντήσει, όταν ο αδελφός του εργαζόταν στην προηγούμενη κατοικία της στην Ουαλία. Είχε μάλιστα μπει κρυφά και σε εκείνο το σπίτι και έκλεψε μερικά από τα ρούχα της.

Άλλο ένα γεγονός, συνέβη στις 5 Μαρτίου του 2008 στις Βρυξέλλες, όπου η Waris είχε επισκεφτεί για τρεις ημέρες. Τις πρώτες πρωινές ώρες της ημέρας εκείνης εξαφανίστηκε και βρέθηκε ζωντανή, δύο μέρες μετά, στις 7 Μαρτίου από έναν αστυνομικό των Βρυξελλών. Μερικές ημέρες αργότερα, είπε στα αυστριακά μέσα ότι ένας οδηγός ταξί την απήγαγε και την κρατούσε, ενώ προσπάθησε να την βιάσει. Τον Ιανουαρίου του 2009 καθιερώθηκε το PPR, Ιδρύμα για την Αξιοπρέπεια και τα Δικαιώματα των Γυναικών, μια οργάνωση, που ίδρυσε η Waris μαζί με τον γάλλο μεγιστάνα Francois-Henri Pinault και τη σύζυγό του και ηθοποιό του Hollywood, Salma Hayek. Επίσης, έχει ξεκινήσει το Desert Dawn Foundation, το οποίο συγκεντρώνει χρήματα για τα σχολεία και τις κλινικές στην γενέτειρά της, τη Σομαλία. Η Waris Dirie έχει λάβει πολλά βραβεία για την ανθρωπιστική της εργασία και τα βιβλία της. Σήμερα, συνεχίζει τον αγώνα της εναντίον αυτής της εγκληματικής συνήθειας, μέσω το Ιδρύματος Waris Dirie που ίδρυσε το 2002 στη Βιέννη.

Το μυθιστόρημα «Το λουλούδι της ερήμου» καθώς και η ομώνυμη ταινία σε σκηνοθεσία της βραβευμένης Sherry Horman, έχει κερδίσει κοινό και κριτικούς. 

Η Waris, σαν αληθινή αγωνίστρια σε κάθε στιγμή της ζωής της, γνωρίζοντας την επικινδυνότητα και το ρίσκο, δεν διστάζει να συνεχίσει και δεν κάνει ποτέ πίσω. Άλλωστε, αυτό έκανε πάντα στη ζωή της.

ΠΗΓΗ: all4fun.gr